Jacques Attali müziğin ekonomi-politiği üzerine yazdığı Gürültüden Müziğe'de şöyle diyor:
Halkın ve tanrıların yarattığı, rahiplere, ardından prenslere hizmet veren, sonra da ürün haline getirilen müzik, bütün diğer insani faaliyetlerden önce kutsallığın bozulmasına tanık olur. Öncelikle, beden faaliyetlerinin nasıl disiplin altına alındığını, çalışmalarda nasıl uzmanlaştığını, gösterilerin nasıl sattığını, saf bilgi biçiminde potansiyel stoklar düzenlemeden önce seri halinde üretilen kayıtların nasıl çoğaldığını gösterir. Böylece sahte-gerçek, sate-yeni mallar olmazsa, hiçbir şeyin geçerli olmayacağı tekrarcı bir dünyasallaşmayı haber verir.
tarihin sonu mu ? primal şiddete dönüş mü?
Bu konuda müzik son derece güncel; bu saf işaret, geleceğin başlıca çelişkilerinden birini açığa vuruyor: Hiç bir toplum, içinde belli farklar biçimlendirmeden sürekliliğini sağlayamazken, hiç bir ticari ekonomi de, bu farkları seri halinde kopyalanmış ürünlere indirgemeden kendini geliştiremez. Demek ki müzik öncelikle yarının toplumlarının ana çelişkilerini duyuruyor: Farklılığın yasaklandığı bir mantıkla kaybolan farklılığın endişeli arayışı.
Peki ya sizce müziğe bakarak geleceğimiz hakkında şuan neler söyleyebiliriz ?
dinlemek isterseniz :)
Doğrusu müziğe bakarak pek de parlak olmayan bir geleceğin karşımızda durduğunu söylemek benim için mümkün. Basma kalıp şarkı sözlerinin sırf "dinlenebilir bir ürün ortaya çıkartma" adına önümüze getirildiği bir sofradan aç kalkmak gibi bir şey bu. Çok seslilik adına yapılan ve aslında çok seslilikle hiç de alakası olmayan; çok sesliliğin birden fazla enstrüman tarafından ortaya çıkartılan bir müzik olduğuna inanan "eksik" bir inancın getirisi aslında. Müzikte çok sesliliği ben sadece yaşam tarzında ve düşünce biçiminde çok sesliliğin müziğe yansıması olarak tanımlayabiliyorken günümüzün müzik dünyası kesinlikle çok sesliliği baskılayan yapısıyla oldukça kısıtlayıcı görünmekte. Belki de çoğumuzun o içimizdeki kayıp müziği arayışı bundan.
YanıtlaSil